Column IFFI (copy)

Deel van het probleem zijn de termen die de wetgeving gebruikt. De term intentie, die in de wetgeving wordt gebruik, is in de praktijk niet eenvoudig. De intentie van mensen die produceren, dus ook bedrijven binnen de ingrediëntenindustrie, is natuurlijk in eerste instantie commercieel succes te halen, zodat het bedrijf een goede toekomst heeft. “Maar dat zullen we nooit doen over de rug van de klanten of de consumenten,” zegt Boerefijn.

Behalve een bepaalde ‘intentie’ streeft de handhaving naar ‘transparantie’ vanuit de voedselindustrie. Hier staat Boerefijn sterk achter. “Maar, we kunnen consumenten ook verwarren, door ze te overvoeren met details.” Ingrediënten declareren als hun chemisch actieve bestanddelen of proceshulpstoffen toevoegen aan het voedseletiket, vindt Boerefijn onnodig en daarnaast ‘praktisch onuitvoerbaar’: het etiket wordt dan groter dan de verpakking of onleesbaar vanwege de kleine lettertjes. ¨Wanneer je een ingrediënt als een chemisch bestanddeel etiketteert, verliest het voor de consument aan betekenis. We moeten naar een transparantie streven die voor de consument én begrijpelijk is én hem of haar helpt een goede keuze te maken.¨

Met behulp van voorbeelden is tijdens de sessie aangegeven hoe met de wetgeving goed omgegaan kan worden. Deelnemers werden verdeeld over een aantal break-out-rooms waarin naar bepaalde casussen werd gekeken. Zij moesten bedenken hoe elke casus te labelen. “Het was heel educatief en inzichtelijk.”